deep - sea - disco!

Als je genoeg natuur-documentaires kijkt.

Miss Gainsbourg

Voor het eerst zag ik Charlotte Gainsbourg in een videoclip. Het was een mooie clip met fantastische elementen en dansende acteurs.  Deze avond keek ik The science of sleep. In deze film bouwt de actrice een soort van romantisch contact op met haar excentrieke buurjongen. Weer tamelijk fantastisch maar ook herkenbaar, met de onhandigheid van betrokkenen die de dingen verbindt. Voor het kijken zocht ik naar scenes van de film op youtube. Daarbij stuitte ik op een scene uit the cement garden waarin Gainsbourg ook een rol speelt. De film is gemaakt naar aanleiding van een boek door Ian McEwan. Dit boek is in een bepaald opzicht aparter dan Stephane, hoodpersoon en buurjongen in de slaapfilm. Tamelijk verontrustend boek... Gelukkig heeft de actrice geen last van onrust, als onderstaande pose enig verwantschap heeft met haar leefstijl.

De vis aan de teen van mijn opa

Vroeger ging hij vaak zwemmen. Met vrienden en vriendinnen, kinderen van ouders die op de suikerplantage werkzaam waren fietsten ze naar het zwembad in Soembar Penganten. Dit was een bijzonder zwembad. Het was een natuurzwembad dat elke week werd ververst met water uit een nabijgelegen bron. Dit water liep door een kanaal naar het bad. De toevoer van schoon water en afvoer van troebel water zorgde voor een frisse ervaring maar er was nog een andere belangrijke factor. Naast dit wekelijkse ritueel van verversen waren er nog de vissen. Uiteenlopende soorten vissen die zich begaven tussen de krioelende, vlinder- en borstcrawlende lichamen. Het kon de beide groepen niks schelen. De zwemmers konden doordat het water helder was, al het leven er in van elkaar onderscheiden.
Als mijn opa in het weekend met een groep naar het bad ging was het koele water waarschijnlijk een welkome afwisseling in dit tropische weer, het zweet koekte aan op je huid en vormde zoutkristallen. Dit laatste kon tot interessante ervaringen leiden. Mijn opa was moe van het zwemmen naar de kant gegaan. Het was niet nodig er uit te klimmen want er was een richel onder water waar je op kon staan, met je hoofd net boven water. Op een gegeven moment voelde hij dat er gezogen werd aan zijn teen. Toen hij naar beneden keek zat er een grote rode vis, misschien wel een halve meter, aan vast gekleefd. De bek van de vis zat om de teen, het zout ervan af te zuigen. Geschrokken trok hij zijn voet weg en zwom naar een ander gedeelte van het bad. Als je zwom deden de vissen nooit iets. Slechts diegenen die aan de rand van het water toekeken hadden wat te duchten van deze goudvis, zo genoemd door lokale bewoners. Momenteel draagt mijn opa sokken, aan zijn voeten, veilig in sandalen.